بیماران مورد مطالعه از بیماران مراجعه کننده به مطب در سالهای ۱۳۸۵، ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ و تا آبان ماه ۱۳۸۸ که در گروه سنی خاصی نبوده و بین ۱۹ تا ۷۵ سالگی بودند ولی اغلب ۳۵-۵۵ بوده و نسبت زن به مرد ۵۲ به ۴۸ که ۸۸% آن‌ها به یبوست مبتلا بوده و به جز ۷ نفر از ۱۱۲ نفر بقیه از توالت ایرانی استفاده می‌کردند.

تمام بیماران بواسیر پروکتوسکپی و عمل جراحی غیرتهاجمی برای آن‌ها صورت گرفت. این بیماران از دو روز قبل از عمل تحت آمادگی روده‌ای قرار گرفته بودند و بیماران از پودر (PEG) Poly ethylen Glycol استفاده کردند و حدود ۳۶ ساعت از خوردن برنج، گوشت، نان، سبزیجات و میوه خودداری نمودند و معمولا نتیجه مطلوب برای پروکتوسکپی حاصل گردید.

برای انجام Rubber Banding از دستگاه Suction Rubber Band همراه با محلول فنل و دستگاه اسپری محلول نیتروژن که ایجاد برودتی در حدود ۱۸۰- درجه سانتی گراد استفده می‌شود.

ابتدا پروکتوسکپ به کمک Lidocain Gel وارد کانال انال می‌شود تا یاکه‌های هموروئید مشخص گردد سپس دستگاه ساکشن را به Rubber Band متصل کرده و روی یاکه قرار می‌دهیم تا کاملا یاکه در درون سوراخ ساکشن Rubber Band قرار گیرد، آنگاه ماشه دستگاه را می‌زنیم تا حلقه لاستیکی در انتهای یاکه بیفتد. سپس محلول فنل را در پدیکول یاکه تزریق کرده سپس با استفاده از دستگاه اسپری نیتروژن بر روی یاکه نیتروژن می‌ریزیم تا یاکه کاملا یخ زده و بعد یاکه‌های بعدی به همین نحو انجام می‌شوند.

بعد از تمام شدن عملیات جراحی برای بیمار مسکن و آنتی بیوتیک که معمولا Metronidazol ۱ گرم روزانه بوده تجویز شده، البته در مواردی که یاکه زیر خط دندانه‌ای بوده مسکن بیشتری تجویز می‌گردد. در ۱۲ مورد آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک سفکسیم ۴۰۰ mg دو بار در روز به مدت ۷ روز تجویز شده است.

در بیماران عمل شده، درد حین عمل و درد بعد از عمل را به صورت زیر تقسیم بندی کردیم:

به بیمار توضیح داده‌ایم که از (۰) تا (۱۰) درد را تقسیم بندی نماید. (۰) بدون درد و (۱۰) درد شدید به نحوی که شخص از درد گریه کند و غیر قابل تحمل برای وی باشد. در حین عمل و تا ۳۰ دقیقه بعد از عمل و با تماس‌های مکرر در چند روز بعد در مورد درد سوال شد.

هیچ بیماری عدد صفر و یا ۱۰ را ذکر نمی‌کرد و یا نشان نمی‌داد. ۶۶% بیماران عدد ۱-۲ را گفته یا نشان می‌دادند که قابل ذکر نبود و یا درد را در حد احساس فشار ذکر کردند. ۳۴% از عدد ۳ تا ۶ را ذکر کردند. ۳% ۷ و ۸ و ۹ را ذکر کردند که نیاز به قرص دیکلوفناک ۲۰۰ میلی گرم روزانه و در مواردی همراه ۱۲۰۰ میلی گرم کپسول ژلوفن بود. در بیمارانی که هموروئیدال در زیر خط دندانه‌ای قرار داشت با محلول لیدوکائین ۲ درصد بی‌حسی صورت گرفت.

در ۴۵% بیماران خونریزی حین عمل دیده شد که در حین عمل بواسیر ، خونریزی خاتمه یافت ولی در ۹۷% بیماران خونریزی از بسیار کم تا قابل توجه برای بیماران دیده شد و در ۳% بیماران هیچ خونریزی گزارش نشد.

در ۹۰% بیماران اقدامات جراحی غیرتهاجمی (روش Rubber Band همراه فنل و freezing) موثر واقع شد و نیاز به اقدام دیگرینبود. در ۸% بیماران نیاز به تکرار اقدامات و یا اقدامات تکمیلی بود و یک یا دو یاکه دیگر برداشته شد. در ۲ درصد بیماران اقدامات جراحی غیرتهاجمی به هیچ وجه موثر نبود ونیاز به درمان کلاسیک جراحی شد.

لازم است این نکته نیز ذکر گردد که بیمارانی که مبتلا به هموروئید درجه ۱و ۲ و حتی ۳ هستند ساده‌تر و بی‌خطر‌تر درمان می‌شوند زیرا گرفتن توده هموروئیدال و از بین بردن آن‌ها ساده‌تر از درمان تهاجمی جراحی صورت می‌گیرد و در عمل بهتر درمان صورت می‌گیرد.

پس از پیگیری سه ماهه از بیماران

۸۳% بیماران از نتیجه عمل رضایت کامل داشته‌اند و ۱۱ درصد بیماران اظهار رضایت نسبی کرده‌اند و ۶ درصد از بیماران از نتیجه عمل رضایت نداشتند. در این گروه عده‌ای از بیمارانی که در مرتبه دوم تحت عمل جراحی غیرتهاجمی قرار گرفته‌اند، قرار دارند.

درمان بواسیر